Zapewniamy szeroki wybór zaopatrzenia ortopedycznego. Sprowadzamy również asortyment na konkretne zamówienie. Sprzedawane w sklepie zaopatrzenie ortopedyczne objęte jest kontraktem z Narodowym Funduszem Zdrowia.


Fizykoterapia

  • Elektroterapia - FIRING - dwuobwodowy elektrostymulator. Urządzenie generuje prądy niskiej i średniej częstotliwości z możliwością indywidualnego ustawiania intensywności prądu na każdym obwodzie. Aparat generuje:
    • prądy diadynamiczne - (MF, DF, CP, LP oraz programy łączone)
    • IONO - program przeznaczony do jonoforezy
    • prąd Faradyczny
    • prąd Kotz'a
    • prąd TENS
    • stymulacja prądami niskiej częstotliwości "MUSCLE"
  • Laseroterapia
  • Magnetoterapia
  • Krioterapia

Rehabilitacja

Metoda PNF (Prioceptive Neuromuscular Facilitation)

Prioperceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu jest metodą fizjoterapeutyczną służącą przywracaniu utraconej funkcji. Szeroko stosowana w rehabilitacji neurologicznej i ortopedycznej. Metoda PNF postrzega pacjenta całościowo. Nie koncentruje się tylko na pracy z uszkodzonym odcinkiem ciała, ale uwzględnia wszystkie jego umiejętności i sprawne części narządu ruchu. Oparta jest na stałym wspłóuczestnictwie chorego w planowaniu terapii. Uwzględnia problemy oraz potrzeby zgłaszane przez osobę poddawaną leczeniu.

Celem terapii jest przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych, które niezbędne są do wykonywania czynności życia codziennego (higiena, ubieranie się, jedzenie, wstawanie, chodzenie). Realizując naukę ruchu i koordynacji w metodzie PNF wykorzystuje się odpowiednio dobrane techniki stabilizujące, rozluźniające i przeciwbólowe. Stosowane ruchy są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Odbywają się one trójpłaszczyznowo, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych.

Metoda gwarantuje ciągłą edukację pacjenta oraz program samodzielnych ćwiczeń kontrolowany przez terapeutę. Jest bezbolesna i wysoce skuteczna.

Wady postawy

To wszelkie niewłaściwe usytuowanie części ciała obserwowane u osoby stojącej swobodnie w pozycji zasadniczej. Określane są one na podstawie odchyleń od ogólnie przyjętego wzorca prawidłowej postawy. Wadę postawy obserwujemy wyłącznie u pacjenta stojącego, a znika po położeniu się pacjenta. Skrócenie kończyny dolnej większe niż 1cm będzie wymuszało u stojącego pacjenta krzywe ustawienie miednicy kostnej, a dla zachowania równowagi musi on krzywo ustawiać kręgosłup i będzie zauważalna asymetria tułowia. Po wyrównaniu skrócenia kręgosłup będzie ustawiany prosto i nie stwierdzimy asymetrii tułowia, podobnie po położeniu pacjenta kręgosłup będzie ustawiony prosto.

Skolioza jest wadą postawy powodowaną przez trójpłaszczyznową (trójwymiarową) deformację kręgosłupa, w której kąt skrzywienia bocznego przekracza 10 stopni. Zniekształcenie to przejawia się bocznym wygięciem kręgosłupa oraz zaburzeniem fizjologicznych krzywizn w płaszczyźnie strzałkowej i rotacją kręgów w płaszczyźnie poprzecznej (skręceniem tułowia).

Poznano wiele różnych przyczyn skoliozy. Jeżeli przyczyną skoliozy nie są zmiany obrębie kręgosłupa, ale np. przykurcz w stawie biodrowym to mówimy o skoliozie czynnościowej, skrzywienia takie ustępują jednak, gdy pacjent leży.

Skoliozy idiopatyczne są najczęściej rozpoznawane u dzieci i młodzieży w okresie dorastania. Najistotoniejsze są okresy skoków wzrostowych 7-8 rok życia oraz 12-13 rok życia. Zakończenie wzrostu u większości dziewcząt następuje po 15 roku życia, natomiast u chłopców po 17 roku życia. Oznaczenie wieku szkieletowego możliwe jest przez ocenę wzrastania i przyrastania jąder kostnienia grzebieni talerzy biodrowych. Jest to bardzo ważne ze względu na to, iż u osób z dojrzałym kostnie kręgosłupem utracił on plastyczność i korekcje nieoperacyjne są już bezcelowe. Przypadki idiopatycznej skoliozy wymagającej leczenia ortopedyczno-rehabilitacyjnego są około osiem razy częstsze u dziewcząt niż u chłopców. Stwierdza się też wysokie ryzyko występowania rodzinnego.

Wczesne rozpoznanie i poprawne leczenie skoliozy ma uchronić pacjenta przed leczeniem operacyjnym, które polega na usztywnieniu kręgosłupa. Uzyskanie korekcji sylwetki poprzez przykręcenie śrubami do kości metalowych prętów okupione jest utratą ruchomości i elastyczności kręgosłupa do końca życia. Usztywnienie kręgosłupa konstrukcją metalową ma doprowadzić do zrośnięcia się poszczególnych kręgów i zamienić kręgosłup w tzw. kij bambusowy. Nie leczone lub źle leczone skoliozy doprowadzają do zniekształcenia klatki piersiowej i ucisku na narządy wewnętrzne - głównie płuca i serce, a w konsekwencji pacjenci są mniej sprawni niż rówieśnicy. W skrajnych przypadkach może dojść do przedwczesnej śmierci pacjenta.

Zaplanowanie poprawnego leczenia możliwe jest jedynie po przeanalizowaniu zdjęcia rtg, gdyż tylko w ten sposób można obiektywnie ocenić przebieg skrzywienia pierwotnego i wtórnego, dojrzałość kręgosłupa, wymierzyć wielkość skrzywienia, wyznaczyć kręg początkowy, szczytowy i końcowy skrzywienia pierwotnego oraz wiele innych parametrów decydujących o ostatecznym sukcesie leczenia. Dlatego tak istotne jest, aby leczenie zaplanował lekarz z doświadczeniem w leczeniu skolioz.

Skolioza była nazywana kiedyś bocznym skrzywieniem kręgosłupa. Z tamtego okresu pozostała aktualna jedynie definicja skoliozy, którą określamy jako zniekształcenie przekraczające 10 stopni w płaszczyźnie czołowej, mierzone metodą Cobba, na zdjęciu rentgenowskim. Obecnie skolioza rozpatrywana jest jako trójpłaszczyznowa deformacja kręgosłupa. Zniekształcenie obejmuje:

  • skrzywienie w płaszczyźnie czołowej (boczne skrzywienie kręgosłupa)
  • skrzywienie w płaszczyźnie strzałkowej (lordo- lub kyfo- skolioza)
  • skrzywienie w płaszczyźnie poziomej (rotacja i torsja kręgów)

Pomimo wielu hipotez, próbujących wyjaśnić przyczynę powstawania skoliozy, nadal 85% stanowią skoliozy idiopatyczne. Schorzenie to może się rozwinąć w każdym wieku i u każdego dziecka. Jednocześnie postęp skrzywienia, wiąże się z okresami przyspieszonego wzrostu pacjetnta oraz brakiem właściwego leczenia. Chronologiczny podział skolioz idiopatycznych uzależniony jest od wieku pacjenta, w którym pojawia się schorzenie.

    Wyróżniamy skoliozy idiopatyczne:
  • niemowlęce (< 3 rok życia)
  • wczesnodziecięce (3 - 10 rok życia)
  • dorastających (> 10 lat, do okresu zakończenia wzrostu)

Skoliozy niewłaściwie leczone mogą doprowadzić do ograniczenia wydolności fizycznej pacjenta, nasilenia zaburzeń neurologicznych, trwałego kalectwa, jak i w skrajnych przypadkach z niewydolnością krążeniowo-oddechową przedwczesnej śmierci chorych. Zniekształcenie tułowia stanowi dodatkowo bardzo istotny problem psychologiczny i kosmetyczny w przypadku pojawienia się garbu na plecach.

Skoliozy dziecięce

Postępujące skoliozy dziecięce (wiek chorych 3 - 10 lat) wymagają wczesnego i właściwego leczenia. W przypadku nieskutecznego leczenia zachowawczego (w gorsecie) wskazane jest leczenie operacyjne pacjentów. W zależności od wieku chorego, typu skrzywienia i szybkości postępu deformacji możemy u tych chorych zastosować właściwe leczenie operacyjne. Celem operacji jest zahamowanie postępu skoliozy przy jednoczesnym opóźnieniu wielosegmentowego usztywnienia kręgosłupa u rosnącego dziecka:

  • krótkie przednie usztywnienie w obszarze skrzywienia pierwotnego;
  • zastosowanie "rozwórki rosnącej" w układzie pojedynczym lub lepiej podwójnym - ramowym. Takie postępowanie pozwala, poprzez systematyczne jej wydłużanie, kontrolować ppostęp skoliozy wraz ze wzrostem dziecka oraz opóźnia definitywnie, długie usztywnienie kręgosłupa.

Skoliozy dorosłych

Nadal nierowiązanym problemem terapeutycznym jest skolioza dorosłych pacjentów (powyżej 18 roku życia). Poza postępem deformacji najistotniejszy problem tych chorych stanowią nasilające się dolegliwości bólowe i zaburzenia neurologiczne (np. zespoły korzeniowe). W niektórych przypadkach najlepsze efekty leczenia uzyskuje się na drodze operacyjnej. Nie ma określonego limitu wieku, jeżeli chodzi o leczenie operacyjne.

    Podział skolioz wg Cobba w zależności od przyczyny powstania:
  • skoliozy czynnościowe - wady postawy, które ustępują gdy pacjent leży.
  • skoliozy strukturalne - gdy występuje zmiana w budowie anatomicznej organizmu:
    • kostnopochodne: wrodzone, torakopochodne (deformacja w obrębie klatki piersiowej), układowe;
    • nerwopochodne: wrodzone, porażenie wiotkie (mięśnie mają zbyt słabe napięcie), porażenie spastyczne (mięśnie mają nadmiarne napięcie);
    • mięśniowopochodne: wrodzone, dystrofie mięśni, inne.
  • skoliozy idiopatyczne o nie ustalonej etiologii. Skolioza idiopatyczna jest schorzeniem, które boli dopiero w stadium bardzo zaawansowanym i przez długi czas może postępować niezauważona, dlatego konieczne są systematyczne badania przesiewowe przeprowadzane w szkołach.
    Podział skolioz w zależności od wieku wystąpienia:
  • Wrodzone skoliozy idiopatyczne ujawniają się zwykle po urodzeniu lub wcześniej w okresie płodowym. Najczęściej ustępują samoistnie i nie wymagają leczenia.
  • Niemowlęce skoliozy idiopatyczne ujawniają się do 36 miesięcy życia. Wykazują one szybki postęp i są najgorzej rokującym typem skrzywienia.
  • Dziecięce skoliozy idiopatyczne ujawniają się pomiędzy 3 - 10 rokiem życia i ulegają znacznym pogorczeniom szczególnie w okresie skoków wzrostowych.
  • Młodzieńcze skoliozy idiopatyczne występują po 10 roku życia.

Skrzywieniu bocznemu kręgosłupa towarzyszą zawsze zaburzenia fizjologicznych krzywizn w płaszczyźnie strzałkowej oraz rotacja kręgów w płaszczyźnie poprzecznej, czyli skręcenie tułowia i jednostronne uwypuklenie żeber nazywane garbem żebrowym.